هفته نامه اکونومیست در سرمقاله این هفته خود تحلیل می‌کند که با توجه به احتمال خروج آمریکا از ناتو، اروپا باید برای درگیری احتمالی با روسیه آماده شود...

به اعتقاد نشریه اکونومیست، خطر روسیه رو به افزایش است، اطمینان‌بخشی آمریکا کاهش یافته است و اروپا آماده درگیری احتمالی نیست. در حالی که این مشکل به سادگی بیان می‌­شود، اما درک مقیاس آن دشوار است. ترتیبات امنیتی مبتنی بر ناتو که از جنگ جهانی دوم ایجاد شد، و از جنگ جهانی سوم جلوگیری کرد، آنچنان به بخشی از ساختار اروپا تبدیل شده است که بازسازی آن کاری بزرگ است. رهبران اروپایی باید فورا آسودگی پس از شوروی را کنار بگذارند، و این مساله به معنای افزایش هزینه­‌های نظامی به سطحی است که در طول دهه‌­ها دیده نشده است، به‌طوری که سنت‌­های نظامی اروپا احیا شود، صنایع نظامی آن بازسازی و برای یک جنگ احتمالی آماده شود.
الکسی ناوالنی، رهبر اصلی اپوزسیون روسیه در 16 فوریه در زندان درگذشت و درحالی که جنگ در اوکراین وارد سومین سال خود می‌­شود روسیه در حال پیروزی است. ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه اقتصاد را در شرایط جنگی قرار داده است و بیش از 7 درصد تولید ناخالص داخلی برای جنگ خرج می­‌شود. به گفته وزیر دفاع دانمارک، طی سه تا پنج سال آینده، پوتین می­‌تواند برای مقابله با ناتو آماده شود، که این مقابله ممکن است به وسیله عملیات ترکیبی علیه یکی از کشورهای بالتیک آغاز شود.
اما با وجود تهدید روسیه، بازدارندگی غرب درحال ضعیف شدن است، که بخشی از این موضوع  به حمایت متزلزل آمریکا از اوکراین برمی‌گردد. احتمال انتخاب شدن دونالد ترامپ نیز وجود دارد که درباره اینکه آمریکا پس از درگیر شدن با روسیه طرف اروپا خواهند ماند یا نه تردید ایجاد کرده است. تعهد حزب جمهوری خواه و بخش‌­هایی از تشکیلات امنیتی به اروپا کاهش یافته است و دفاع آمریکا بر اقیانوس آرام متمرکز شده است. حتی اگر جو بایدن دوباره انتخاب شود ممکن است آخرین رئیس جمهور آمریکا باشد که از آتلانتیسیسم دفاع می­‌کند.
پیامدهای این شرایط ناخوشایند خواهند بود. اروپا کاملا به نیروی مسلط ناتو وابسته است. یک ژنرال آمریکایی اخیرا شکایت کرد که بسیاری از ارتش­‌ها برای استقرار یک تیپ چندهزار سربازی دچار مشکل هستند. در دوره 23-2015 بریتانیا پنج گردان جنگی خود را از دست داد. بسیاری از کشورها فاقد قابلیت­‌هایی چون هواپیماهای ترابری، فرماندهی و کنترل و ماهواره هستند. لهستان می‌تواند سیستم توپخانه موشکی هیمارس خود را فعال کند، اما برای یافتن اهداف دوبرد به آمریکا وابسته است. پیشرفت­‌های سریع روسیه و اوکراین در جنگ با پهبادها می‌تواند ناتو را پشت سر بگذارد.
به اعتقاد اکونومیست، باتوجه به چرخه­‌های طولانی در برنامه ریزی نظامی، اروپا باید از امروز شروع به اصلاح خود کند. افزایش توانایی برای مبارزه باید در اولویت باشد، که با یک برنامه بزرگ برای استخدام و تدارکات آغاز می‌شود. سربازی اجباری پرهزینه و بی اثر است، اما اروپا می‌­تواند از کشورهای شمال اروپا مانند فنلاند و سوئد که ذخیره‌­های بزرگی دارند بیاموزد. ارتش‌­های اروپایی سعی می‌کنند سفارشات خود را برای تجهیزات ترکیب کنند، اما آن‌هایی که صنایع دفاعی دارند اغلب بر سر اینکه آیا شرکت­‌های آنها سهم عادلانه­‌ای از تجارت دارند یا خیر اختلاف نظر دارند. از منظر اکونومیست، اروپا باید میان بهبود سریع قدرت جنگی سربازان و ایجاد صنایع دفاعی، بر مورد اول تمرکز کند.
اما این کار ارزان نخواهد بود. امسال ناتوی اروپا حدود 380 میلیارد دلار برای دفاع هزینه خواهد کرد، که باتوجه به قدرت خرید، برابر با روسیه است. یکی از عادت­‌های بد آنها سرمایه‌گذاری کم روی تجهیزات است. ناتو انتظار دارد اعضایش 20 درصد بودجه خود را صرف تسلیحات کنند، اما کمبودی که کشورهای عضو اتحادیه اروپا (به علاوه نروژ) از سال 1991 انباشته­‌اند، 557 میلیارد یورو (معادل 600 میلیارد دلار) است.
پرکردن این شکاف سخت است. در سال 2022، پس از هشت سال افزایش هزینه‌ها به دنبال الحاق کریمه به روسیه، اعضای اروپایی ناتو در مجموع بیش از آنچه در سال 1990 خرج کرده بودند هزینه نکردند. هزینه‌­های اجتماعی بیش از دوبرابر شده است. بحث‌­ها درباره بودجه ناتو اغلب به این خلاصه می‌شود که آیا کشورها 2 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به دفاع اختصاص داده‌­اند یا خیر.
اگر رهبران اروپایی بخواهند از طریق کاهش سایر خدمات، مالیات­‌ها و استقراض منابع مالی جمع کنند، باید رای دهندگان را متقاعد کنند که این فداکاری‌­ها ارزشش را دارد. در آلمان، که احتمالا به بزرگ‌ترین هزینه کننده نظامی اروپا بدل می‌شود، محدودیت کسری در بودجه کشور باید تغییر کند. طرح کمیسیون اروپا برای هماهنگی خرید تسلیحات منجر به انتقاد کشورهای عضو شده است، شاید به این دلیل که لابی گری قهرمانان صنعتی را محدود می‌کند. با اتکای چندین دهه به آمریکا، بسیاری از اروپایی‌هایی که هرگز چیزی جز صلح نمی‌دانستند، همچنان از انتخاب‌های سخت دوری می­‌کنند.
اما این انتخاب­‌های سخت به سلاح‌­های هسته‌­ای نیز کشیده می­‌شود. ولادیمیر پوتین برای بازداشتن غرب از فرستادن تسلیحات متعارف به اوکراین تهدید به مقابله شدیدتر کرده است. بدون بازدارندگی هسته‌­ای آمریکا، اروپای شرقی در مقابل این تاکتیک­‌ها آسیب پذیر خواهد بود. آیا بریتانیا و فرانسه مجهز به سلاح هسته­‌ای می‌­توانند به جای آن تضمین­‌ بدهند؟ آیا اصلا می‌­توانند اینکار را انجام دهند؟ و اگر این کار را انجام دهند آیا پوتین آن­ها را باور می­‌کند؟
برخی، به ویژه در فرانسه استدلال می­‌کنند که این قاره باید در سریع‌ترین زمان ممکن به دنبال استقلال استراتژیک از آمریکا باشد، اما به اعتقاد اکونومیست بهتر آن است که روی ناتو تمرکز شود، چرا که این ائتلاف نسبت به عملیات امنیتی نوپای اروپا دارای ظرفیت و گستره بیشتری است. بریتانیا بزرگ‌ترین هزینه‌های نظامی در اروپا را دارد، نروژ دارای مرز مشترک با روسیه است و ایسلند دسترسی به آتلانتیک شمالی را کنترل می­‌کند. افزایش وزن اروپا در ناتو نشان می‌­دهد می­‌خواهد کارهای بیشتری انجام دهد، به این امید که آمریکا می‌­ماند، و در صورت عقب نشینی آمریکا آماده می­‌شود.
روسیه بسیار فقیرتر و کم جمعیت‌­تر از اروپاست، اما همچنان می‌تواند یک تخریب بزرگ ایجاد کند. درگیری باید در اوکراین تمام شود، اما حتی در صورت پیروزی اوکراین، اروپا باید تفکرات خود درباره دفاع را تغییر دهد، و همین حالا باید آن را شروع کند.