عموم مدیران و سیاست مداران کشورهای درحال توسعه در داوس تاکید داشتند که بدون مشارکت مالی، فن آوری و دانشی نمی توان وضعیت کشور را بهبود بخشید. دیجیتالی شدن جهان باعث شده که دولت ها دیگر نتوانند ناکارآمدی خود را مخفی کنند. بی توجهی به بهره وری و نیازهای عامه در نهایت به بی ثباتی های اجتماعی منجر می شود...

پژوهشگر و استاد دانشگاه شهید بهشتی گفت: کشوری می تواند پیشرفت کند و به توسعه یافتگی دست یابد که سیاست خارجی و اقتصاد آن در یک ریل حرکت کنند و در تناقض با یکدیگر نباشند که در این صورت می توان برای کشور ثروت تولید کرد.

اخیراً یک دانشجویِ کنجکاوِ دکتری از این نویسنده پرسید:" کم نداریم مدیرانی که تحصیلاتِ عالیه دارند، از دانشگاه های خوب دنیا فارغ التحصیل شده اند و بسیار هم جهان دیده هستند. چرا آنها در مدیریت، تا این حد اشتباه کرده و هم چنان اشتباه می کنند؟"

​#ایران و #ژاپن دو کشور غیرغربی بودند که هم زمان در سال ۱۸۶۰ میلادی به توسعه و مدرنیته علاقه‌مند شدند و تنها دو کشوری هم بودند که در آن‌زمان خارج از آمریکای شمالی و اروپا به سوی مدرنیته رفتند .