به‌ نظر می‌رسد سیاستگذاران ایرانی در وضعیت آچمز قرار گرفته‌اند. نه توانایی اتخاذ تصمیمات اساسی را دارند و نه امکان ادامه وضع موجود بدون پیامدهای جدی. به همین دلیل، تصمیم‌گیری در کشور تنها زمانی رخ می‌دهد که بحران به نقطه انفجار رسیده و گریزی از آن وجود ندارد...