بایدن و ترامپ احتمالات را شکست می دهند؟

می‌گویند هر چه سن آدم بالاتر برود، خردمندتر می‌شود. اما فرسودگی هم می‌آورد. وقتی فرسودگی از خردمندی بیشتر شود، شاید وقتش باشد بلندپروازترین‌ها بازنشسته شوند و سراغ زندگی راحت‌تری بروند.
اگر جو بایدن یا دونالد ترامپ به چنین بازنشستگی فکر کرده باشند، به روشنی آن را رد کرده‌اند. در عوض، هر دوشان دارند نامزد می‌شوند که برای دومین بار مشغول طاقت‌فرساترین کار کرۀ زمین شوند. ترامپ حالا 77 ساله است و تا زمان انتخابات ریاست‌جمهوری 78 سال خواهد داشت. بایدن 81 سال دارد و اگر برندۀ انتخابات شود، در پایان دوره‌اش 86 سال خواهد داشت.
بر اساس رایج‌ترین نظریۀ علمی پیری، نظریۀ سومای یک‌بار مصرف پیری، انتخاب طبیعی از جوانی می‌کاهد و به عمر اضافه می‌کند چرا که اینطوری احتمال انتقال ژن‌ها به نسل بعدی بیشتر می‌شود. این مسئله دربارۀ هر دو این نامزدها صادق است. بایدن چهار فرزند و هفت نوه دارد؛ ترامپ پدر پنج فرزند و پدربزرگ ده نوه است. اما از نظر بسیاری از ناظران، جنبۀ دیگر تکامل دارد خودش را در لغزش‌های کلامی و فیزیکی هر دو نفرشان نشان می‌دهد، به ویژه در مورد بایدن. شاید بعضی بگویند دیگر وقت استراحت است.
در بحث سن، بایدن و ترامپ در قیاس با دیگر ریاست‌جمهوران آمریکا و سران دیگر کشورها سن بالاتری دارند. وقتی ترامپ در سال 2017 رئیس‌جمهور شد، پیرترین کسی بود که رئیس‌جمهور می‌شد. در سال 2021، بایدن این رکورد را شکست.
استثناگرایی آمریکایی
تحلیلی که سال گذشته توسط مرکز پژوهشی پیو، یک اندیشکدۀ آمریکایی، منتشر شد، نشان داد که از میان 187 کشوری که داده‌هایشان موجود است، فقط 8 کشور رهبرانی مسن‌تر از بایدن داشتند. (مسن‌ترینشان پال بیا اهل کامرون 90 سال داشت.) در میان دموکراسی‌های ثروتمند عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی، از سال 1950 به این سو، روند به سوی جوان‌تر شدن سران دولت‌ها بوده است. در نیم قرن گذشته، میانگین سنی هنگام پذیرش این شغل از شصت و دو دهم سال به پنجاه و پنج و نیم سال رسیده است. چقدر احتمال دارد آقای بایدن یا ترامپ این دوره را تمام کنند؟
این مسئله متغیرهای زیادی دارد. تمامی داده‌های شخصی به صورت عمومی در دسترس نیستند. و علم هم در زمینۀ پیری قطعی نیست. مثلاً بعضی پژوهش‌ها می‌گویند که ادارۀ یک کشور عوارض خود را بر جای می‌گذارد. پژوهشی که در سال 2015 و توسط پژوهشگران دانشکدۀ پزشکی هاروارد و دانشکدۀ پزشکی دانشگاه کیس وسترن ریزرو منتشر شد، نگاهی داشت به انتخابات‌های سران 17 کشور ثروتمند و این مسئله را از سال 1722 به این سو بررسی کرد. مطابق این پژوهش، برندگان 4/4 سال کمتر از رقبایی که در انتخابات برنده نشدند عمر کردند. از طرف دیگر، رئیس‌جمهورها در بالای سلسله مراتب اجتماعی قرار می‌گیرند. این مسئله می‌تواند طول عمر را افزایش دهد، پژوهش‌های پرشماری مانند مطالعات وایت‌هال که بین سال‌های 1967 و 1988 توسط مایکل مارموت از دانشگاه کالج لندن دربارۀ کارمندان بریتانیایی انجام شد، نشان دهندۀ همین مسئله است.
این آثار احتمالاً همدیگر را خنثی می‌کنند. پژوهشی که در سال 2011 توسط جِی اُلشانسکی، متخصص پیری در دانشگاه ایلینوی، منتشر شد بر اساس داده‌های آن زمان تخمین می‌زد که میانگین طول عمر رؤسای جمهور معاصر آمریکا هفتاد و سه و سه دهم سال باشد. میانگین طول عمر واقعی رئیس‌جمهورانی که به دلایل طبیعی مردند 73 سال بود. بر این اساس می‌توان گفت که یا این شغل عوارض جانبی ندارد، برخلاف پژوهش هاروارد/کیس وسترن رزرو، یا اینکه متصدیان ریاست جمهوری باید طول عمری بیش از میانگین می‌داشتند. توضیح دکتر الشانسکی احتمال دوم را تأیید می‌کند و می‌گوید رؤسای جمهور معمولاً از پیش‌زمینه‌های دارای امتیازی می‌آیند (همه‌شان جز ده مورد تحصیلات دانشگاهی داشتند) که همین امر به معنی داشتن مزیت‌هایی از لحاظ سلامتی است.
مرگ اما تنها مسئلۀ کاهش دهندۀ طول عمری نیست که متصدی ریاست‌جمهوری ممکن است از آن آسیب ببینند. یک سکتۀ قلبی یا مغزی ناتوان کننده ممکن است باعث استعفا یا استفاده از متمم بیست و پنجم قانون اساسی آمریکا شود که دربارۀ ناتوانی رئیس‌جمهور است. اگر بخواهم کلی بگویم، هر دهه‌ای که بگذرد خطر خط سکتۀ قلبی دوبرابر می‌شود. این مسئله مایۀ نگرانی است. سپس مسئلۀ سلامت روان مطرح می‌شود. فارغ از بحث سکته، گذر سالیان دو خطر را متوجه مغز می‌کند: زوالی مشخص مثل بیماری آلزایمر و مسئلۀ کلی‌تر کند شدن -اگرچه پژوهشی که به تازگی منتشر شده نشان می‌دهد شاید این دو هم‌پوشانی داشته باشند.
تصویربرداری پزشکی این امکان را فراهم می‌کند که مغزهای افراد فاقد نشانه‌های دمانس را به دنبال توده‌های پروتئین تغییر شکل یافته که ویژگی آلزایمر است بررسی کنند. یک پژوهش سال 2019 توسط جاناتان شات، یک عصب‌شناس دانشگاه کالیفرنیا، و همکارانش نشان داد که ظاهراً چنین پلاک‌هایی هنوز هم آسیب‌زا هستند، حتی اگر برای فرد تشخیص آلزایمر نداده باشند.
متقابلاً، پژوهشی که در سال 2022 توسط تیمی از دانشگاه نورت‌وسترن در شیکاگو منتشر شد، که گره‌های نوروفیبریلاری، دیگر نشانۀ آلزایمر، را بررسی می‌کرد. بر اساس این پژوهش، به اصطلاح «ابر پیرها» -آنهایی که در لاتری سومای یک بار مصرف پیری آنقدر خوش‌شانسند که تا مدت‌ها پس از فرسودگی دیگران ذهن و بدن سالمی داشته باشند- گره‌های این چنینی کمتری داشتند.
به نظر می‌رسد برای این دو نامزد، به ویژه هنگام بروز «لحظات پیری»، بیش از همه دربارۀ زوال شناختی، فارغ از عاملش، صحبت می‌شود. مثلاً در سال 2021، به نظر می‌رسید بایدن نام وزیر دفاعش، لوید آستین، را فراموش کرده است. ترامپ هم شی جین‌پینگ را با کیم جونگ‌اون، رهبر کرۀ شمالی، اشتباه گرفته است.
بر اساس این پژوهش، سن تأثیرات گوناگونی بر قوای ذهنی دارد -دست کم برای مدتی، بعضی افت می‌کنند و دیگران رشد. پژوهش جاشوا هارت‌شورن و لارا جرمین، به ترتیب از بیمارستان‌های هاروارد و ماساچوست، می‌گوید واقعاً با افزایش سن، البته تا حد به خصوصی، خرد افزایش می‌یابد. مهارت‌های ریاضی و درک مطلب، و همینطور واژگان، تا 50 سالگی افزایش می‌یابند اما پس از آن شروع به زوال می‌کنند.
با این همه، در زمینۀ کارهایی که به حافظۀ کوتاه مدت (به یاد آوردن چیزها بلافاصله پس از مواجهه با آنها) و حافظۀ کاری (به یاد آوردن آنها نیم یا یک ساعت بعد) بستگی دارند، از حدود 20 سالگی زوال شروع می‌شود. تا زمانی که شخصی 85 ساله شود، بعضی از توانایی‌هایش ممکن است نصف شوند، با یک نمره انحراف از معیار.
همۀ انسان‌ها برابر آفریده نشده‌اند
تمام این‌ها ممکن است آدم را در مواجهه با نامزدهای مسن محتاط کند. اما دکتر الشانسکی، در دانشگاه ایلینوی، به دو دلیل چنین نگرانی ندارد. یکی اینکه می‌گوید پیشینۀ امتیازدار اکثر نامزدها به این معنی است که در فضایی سالم رشد کرده‌اند. دلیل دوم، مختص ترامپ و بایدن، این است که به نظرش آنان نسبت به اکثر هم سن و سالانشان ژن‌های بهتری دارند -به عبارتی، ابرپیرند.
بی هیچ شک و تردیدی ترامپ ژن‌های خوبی دارد. پدرش یک تاجر مولتی میلیونر بود. وضعیت ثروت خانوادۀ بایدن پیچیده‌تر بود اما باز هم در نوجوانی به مدرسۀ خصوصی رفت. تا اینجا عادی است. ادعای ابرپیری جذاب‌تر است. چهار سال پیش، طی رقابت قبلی ترامپ و بایدن، دکتر الشانسکی و پنج همکارش داده‌هایی را که می‌توانستند از این دو مرد به دست بیاورند بررسی کردند.
در خانواده‌های هر دوشان طول عمر زیاد عادی بود، یکی از والدین هر دوشان هشتاد و چند سال عمر کرده بود و دیگری نود و چند سال. این مسئله نشانۀ خوبی از طول عمر است. اما برادران آقای ترامپ در 42 سالگی و 71 سالگی مردند و پدرش آلزایمر گرفت. این مسائل در محاسبات به ضررش هستند -همینطور وزن و ورزش نکردنش در قیاس با آقای بایدن.
با این همه، دکتر الشانسکی از این داده‌ها، همراه با داده‌های پزشکی در دسترس عموم، نتیجه گرفت که احتمال چهار سال دیگر زنده ماندن هر دو این افراد از میانگین بالاتر است. گفت این احتمال برای آقای بایدن 92 درصد است در حالی که برای مردان عادی هم‌سن او 82 درصد است؛ برای آقای ترامپ هم 90 درصد است، در قیاس با 86 درصد هم سن و سالانش. جالب است که بر اساس این محاسبات، آقای ترامپ که جوان‌تر است وضعیت نامناسب‌تری دارد.
این بار کاملاً در این زمینه صحبت نشده است. اما دکتر الشانسکی در هفتم ژانویه در مقاله‌ای در هیل، روزنامه‌ای مستقر در واشنگتن، گفت «امروز شانس او {آقای بایدن} برای زنده ماندن طی دورۀ دوم ریاست‌جمهوری‌اش نزدیک به 75 درصد است (حدوداً 10 درصد بالاتر از میانگین مردان هم سن او). احتمال زنده ماندن آقای ترامپ هم اندکی از او کمتر است.»
به گزارش اکوایران، دربارۀ لحظات پیری هم، دکتر الشانسکی مایل است بعضی‌شان را نادیده بگیرد و آنها را نتیجۀ تحت نظر بودن همیشگی می‌داند. مثلاً دربارۀ حادثه‌ای که در ژوئن 2022 رخ داد و آقای بایدن از دوچرخه افتاد، می‌گوید پای رئیس‌جمهور در پدال دوچرخه گیر کرد، نه اینکه تعادلش را از دست داده باشد، و این مسئله ممکن است برای هر کسی پیش بیاید. او می‌گوید باید به این مسئله دقت کرد که مردی 79 ساله (سن آقای بایدن در آن زمان) داشت دوچرخه‌سواری می‌کرد.