کابل ۵ سال دیگر خشک می‌شود

کابل تقریبا به‌طور کامل به منابع آب زیرزمینی ای وابسته است که از طریق برف و یخ‌های کوهستان‌های هندوکش تغذیه می‌شوند؛ اما سال‌ها سوءمدیریت، بهره‌برداری بی‌رویه و خشکسالی‌های پیاپی، باعث شده سطح این آبخوان‌ها در دهه گذشته تا ۳۰متر افت کند. کابل حالا در هر سال، ۴۴ میلیون متر مکعب بیشتر از آنچه طبیعت برایش جایگزین می‌کند، بهره‌برداری می‌کند که این موضوع به‌طور پیوسته در حال ضربه زدن به ذخایر شهر و جیب ساکنانش است. حالا بعضی از خانواده‌ها برای آبی که بتوانند با آن سطل‌هایشان را پر کنند، مجبور به حفر چاه‌های عمیق‌تری شده‌اند. بر اساس گزارش سازمان «مرسی کور»، تا ۸۰ درصد آب‌های زیرزمینی کابل آلوده است که این مساله، پیامد استفاده گسترده از چاه‌های فاضلاب غیربهداشتی و آلودگی ناشی از پسماندهای صنعتی است. به گزارش سی‌ان‌ان، این بحران با آسیب‌پذیری کابل در برابر تغییرات اقلیمی تشدید شده است.
اگر روند فعلی ادامه پیدا کند، صندوق کودکان ملل متحد (یونیسف) هشدار داده است که کابل تا سال۲۰۳۰ ممکن است آب زیرزمینی خود را به‌طور کامل از دست بدهد. آنهایی که توان مالی حفاری صدها متر برای دسترسی به آب را ندارند، ناچارند به شرکت‌های خصوصی وابسته باشند یا به کمک‌های خیریه و اهدایی تکیه کنند. بخش عمده این بحران بر دوش زنان است؛ زنانی که مجبورند ساعت‌ها در سراسر کابل پیاده‌روی کنند تا اندک آبی را که می‌توانند تهیه کنند، به دست آورند؛ آن هم در حالی که برای این کار، جان خود را به خطر می‌اندازند؛ زیرا حکومت طالبان خروج زنان از خانه بدون محرم (سرپرست مرد) را ممنوع کرده است.
فراتر از بحران اقلیمی، رشد جمعیت و سوءمدیریت، بحران آب کابل با بی‌ثباتی عمیق سیاسی نیز تشدید شده است. طالبان کنترل کشور را پس از عقب‌نشینی پرماجرای نیروهای تحت هدایت آمریکا در اوت۲۰۲۱، پس از دو دهه جنگ، بر عهده گرفت. پس از آن، کمک‌های مربوط به توسعه و امنیت به این کشور قطع شد و افغانستان در آستانه فروپاشی اقتصادی قرار گرفت. از آن زمان، کمک‌های بشردوستانه با هدف برآورده کردن نیازهای اساسی از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی و دور زدن کنترل‌های حکومتی، موفق شدند بخشی از این خلأ را پر کنند. اما تصمیم دولت آمریکا در آغاز سال جاری میلادی مبنی بر توقف کمک‌های خارجی، این کشور فقرزده را باز هم به عقب راند و با عواقب فلج‌کننده‌ای مواجه کرده است.
به گفته سازمان «مرسی کور»، توقف کمک‌های مالی آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا، یکی از بزرگ‌ترین عوامل موثر بر این بحران به شمار می‌رود. تا اوایل سال ۲۰۲۵، فقط حدود ۸میلیون دلار از مجموع ۲۶۴میلیون دلار مورد نیاز برای تامین آب و بهداشت، تامین شده است. چنین شرایطی، آینده بسیاری از ساکنان کابل را در هاله‌ای از ابهام قرار می‌دهد. سی‌ان‌ان مصاحبه ای با ساکنان کابل در این خصوص ترتیب داده که در آن خانواده از چالش‌های خود برای تامین آب می‌گویند؛ چه آنها که توان پرداخت هزینه‌های حفر چاه را دارند و چه آنها که مجبورند چشم انتظار تانکر‌ها بمانند.
یکی از مصاحبه‌کنندگان به نام راحله که سال‌ها- زمانی که اجاره‌ها پایین‌تر بود، مسجد‌ها آب داشتند و زندگی به‌طور کل قابل مدیریت‌تر بود- به محله فعلی خود همراه با خانواده‌اش آمده بود دیگر نمی‌داند تا چقدر دیگر می‌تواند در این شهر بقا پیدا کند و می‌گوید: «ما چاره ای نخواهیم داشت جز اینکه دوباره آواره شویم؛ از اینجا به کجا خواهیم رفت؟ نمی‌دانم.»