​۱-افراد اول دیگران را تمجید می­‌کنند، بعد شاید تحلیل کنند؛

2-صنعت تملق ناخواسته تسرّی پیدا می­‌کند؛

3-مناسبات فردی بر سیستم سازی اولویت پیدا می­‌کند؛

4-افراد واژه ­هایی را استفاده می­‌کنند که صاحبان سِمَت خوششان بیاید؛

5-حفظ سِمَت بر کیفیت عملکرد مدیران اولویت پیدا می­‌کند؛

6-در ناخودآگاهِ افراد، راستگو نبودن حالت عادی پیدا می­‌کند؛

7-کسانی که توانایی، تخصص و شخصیت دارند به حاشیه رانده می­‌شوند؛

8-دستیابی به سِمَت بسیار سهل می­‌شود ؛

9-رؤیا پردازی و تخیلات جای تحلیل­ های مبتنی بر Fact را می­‌گیرند؛

10-افراد می‌­آموزند 10 درصد حقیقت را بگویند، 90 درصد تزیین کنند؛

11-حیله­ گری برای رسیدن به پول و سِمَت بسیار فعال می­‌شود؛

12-افراد می‌آموزند با واژه­ ها، حداقل برای مدتی می­توانند دیگران را فریب دهند؛

13-دسترسی به رانت بسیار راحت می‌­شود؛

14-فی­ البداهه بودن (Arbitrariness) قاعده می­‌شود؛

15-پیش­بینی رفتار و افکار واقعی افراد، ناممکن می­‌شود؛

16-افراد در طول یک روز بنا به ضرورت و نوع مخاطبین، چند بار جهان­ بینی عوض می­‌کنند؛

17-وفای به عهد، معنای خود را از دست می‌­دهد؛

18-افراد، شخصیت واقعی خود را در لایه­ های تودرتو پنهان می‌­کنند؛

19-افراد در توجیهِ طرح هایی که کارآمدی ندارند، حرفه­ ای می­‌شوند؛

20-برنامه ­ریزی با موانع جدی روبرو می­‌شود؛

21-به سختی می­‌شود روی قول، سخن و دیدگاه افراد حساب کرد؛

22-عمده نوآوری ­ها در حفظ سِمَت خود را نشان می­‌دهند؛

23-مسئولیت و اعتبار اظهار نظر کردن به شدت کاهش پیدا می­‌کند؛

24-موضوع کارآمدی صرفاً در سخنرانی ­ها و همایش­ ها بحث می­‌شود؛

25-اهمیت ثانیه، دقیقه و زمان به حداقل خود می‌­رسند؛

26-کار جّدی و درازمدت، بسیار سخت می­‌شود؛

27-افراد خورجینی از شخصیت­‌های مختلف در اختیار دارند که به تناسب شرایط، از شخصیت مناسب استفاده می‌­کنند؛

28-ارتقاء افراد عمدتاً با سنجش میزان ارادت آنها، تعیین می­‌شود؛

29-کشورهای دیگر و بنگاه های خارجی به سختی بتوانند با این جامعه به توافقِ پایدار برسند؛

30-جامعه و کشور به تدریج، اثرگذاری و مزیت نسبی خود را در سطح بین­ المللی از دست می­‌دهند.