نظام سابق پناهندگی جوابگو نیست

هفته نامه اکونومیست در سرمقاله خود تحلیل می‌کند که باوجودی که اکثر کشورهای جهان کنوانسیون پناهندگان سال 1951 سازمان ملل متحد را امضا کرده‌اند ولی تعداد کشورهایی که به آن عمل می‌کنند در حال کاهش است. براساس این کنوانسیون، هر کسی که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت مجبور به فرار شود باید پناهگاهی داشته باشد و نباید بازگردانده شود.
چین پناهندگان بسیار کمی را می‌پذیرد و پناهندگان کره شمالی را به کشورشان باز می‌گرداند. دونالد ترامپ نیز به جز سفید پوستان آفریقای جنوبی، پذیرش پناهندگی را تقریبا برای همه افراد متوقف کرده است. نگرش‌های غربی سخت‌تر شده‌اند، به طوری‌که در اروپا دیدگاه‌های سوسیال دموکرات‌ها و پوپولیست‌های راست‌گر در حال همگرایی است.
ناکارآمد شدن نظام پناهندگی سازمان ملل
سیستم پناهندگی گذشته دیگر کار نمی‌کند. این نظام که برای اروپای پس از جنگ طراحی شده است، نمی‌تواند با جهانی مملو از درگیری‌های فزاینده، سفرهای ارزان و نابرابری‌های عظیم دستمزدی کنار بیاید. تقریبا ۹۰۰ میلیون نفر مایل به مهاجرت دائمی هستند. از آنجایی که تقریبا غیرممکن است که شهروند یک کشور فقیر بطور قانونی به یک کشور ثروتمند نقل مکان کند، بسیاری بدون اجازه مهاجرت می‌کنند. در دو دهه گذشته، بسیاری متوجه شده‌اند که پناهندگی یک راه مخفی ارائه می‌دهد.
ظهور پوپولیسم در سایه ترس از هرج‌ومرج مرزی
اکثر درخواست‌های پناهندگی در اتحادیه اروپا کاملا رد می‌شوند. ترس از هرج و مرج مرزی، از برگزیت گرفته تا دونالد ترامپ، به ظهور پوپولیسم دامن زده است و بحث درباره مهاجرت قانونی را مسموم کرده است. برای ایجاد سیستمی که امنیت را برای کسانی که به آن نیاز دارند فراهم کند و جریان معقولی از مهاجرت نیروی کار را ایجاد کند، سیاستگذاران باید این دو را از هم جدا کنند.
آوارگی 123 میلیون نفر با طولانی شدن جنگ‌ها
حدود ۱۲۳ میلیون نفر به دلیل درگیری، فاجعه یا آزار و اذیت آواره شده‌اند که سه برابر بیشتر از سال ۲۰۱۰ است، تا حدودی به این دلیل که جنگ‌ها طولانی‌تر شده‌اند. همه این افراد حق دارند که به دنبال امنیت باشند. اما «ایمنی» لزوما به معنای دسترسی به بازار کار یک کشور ثروتمند نیست.
راه حل واقع گرایانه؛ پناهگاه نزدیک‌تر به خانه
عمل‌گرایانه‌ترین رویکرد این است که به پناهندگان بیشتری در نزدیکی محل زندگی‌شان پناه داده شود. معمولا این به معنای اولین کشور امن یا بلوک منطقه‌ای است که در آن پا می‌گذارند. پناهندگانی که مسافت‌های کوتاه‌تری را طی می‌کنند، احتمال بیشتری دارد که روزی به خانه خود بازگردند. همچنین احتمال بیشتری وجود دارد که میزبانانشان از آنها استقبال کنند. به همین دلیل است که اروپایی‌ها عمدتا از اوکراینی‌ها، ترک‌ها از سوری‌ها و چادی‌ها از سودانی‌ها استقبال کرده‌اند.
لزوم کمک کشورهای ثروتمند به آژانس‌های پناهندگان و کشورهای میزبان
مراقبت از پناهندگان نزدیک‌تر به خانه اغلب بسیار ارزان‌تر است. آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد کمتر از یک دلار در روز برای هر پناهنده در چاد هزینه می‌کند. با توجه به بودجه محدود، کشورهای ثروتمند می‌توانند با تامین مالی مناسب آژانس‌های پناهندگان به افراد بسیار بیشتری کمک کنند. آنها همچنین باید به کشورهای میزبان کمک کنند و آنها را تشویق کنند به پناهندگان اجازه دهند با کار کردن از خودشان حمایت کنند.
تغییر انگیزه‌ها برای کاهش موج مهاجرت
اگر کشورهای ثروتمند می‌خواهند جلوی چنین ورودهایی را بگیرند باید انگیزه‌ها را تغییر دهند. مهاجرانی که از یک کشور امن به یک کشور ثروتمندتر می‌روند، نباید برای پناهندگی در نظر گرفته شوند. کسانی که می‌رسند باید برای پردازش به یک کشور ثالث فرستاده شوند. برخی از دادگاه‌ها می‌گویند که این امر اصل عدم بازگرداندن پناهدگان را نقض می‌کند. اما اگر کشور ثالث امن باشد، نیازی به این کار نیست. جورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا، می‌خواهد پناهجویان را برای رسیدگی به پرونده‌هایشان به آلبانی بفرستد، که واجد شرایط است. سودان جنوبی، جایی که دونالد ترامپ می‌خواهد مهاجران غیرقانونی را در آنجا رها کند اما اینطور نیست.
ایجاد تعادل میان امنیت مرزها و مهاجرت کاری
این شرایط می‌تواند نظم را در مرزها برقرار کرده و فضای سیاسی را برای بحث آرام‌تر درباره مهاجرت نیروی کار ایجاد کند. کشورهای ثروتمند نیز از نخبگان خارجی بیشتری بهره مند می‌شوند. هجوم منظم استعدادها، هم برای کشورهای میزبان و هم برای خود مهاجران رفاه بیشتری ایجاد خواهد کرد.
به گزارش اکوایران، اما رسیدگی به انبوه مهاجران غیرقانونی قبلی همچنان دشوار خواهد بود. سیاست‌های دونالد ترامپ در مورد اخراج دسته جمعی هم بی‌رحمانه و هم پرهزینه است. بهتر است به کسانی که در این کشور ریشه دوانده‌اند اجازه داده شود بمانند، در حالی که همزمان مرزها تقویت شوند و انگیزه‌ها برای مهاجران آینده تغییر کند. اگر لیبرال‌ها نظام بهتری نسازند، پوپولیست‌ها نظام بدتری ایجاد خواهند کرد.